Makrobiotyka czerpie pełnymi garściami z tradycyjnej filozofii i medycyny chińskiej. Ich trzon stanowi pojęcie TAO, które oznacza wszechświat, reguły nim rządzące oraz sposób, w jaki wszystko pozostaje w ciągłym ruchu i podlega ciągłym zmianom.
Chińscy uczeni zaobserwowali, że zjawiska zachodzące w przyrodzie są wynikiem działania dwóch sił o odmiennych kierunkach, które nazwali Jin i Jang. Siły te, tylko pozornie są sobie przeciwstawne, gdyż w rzeczywistości uzupełniają się i nie mogą bez siebie istnieć. I nie chodzi tu wcale o żadne złożone procesy, ale o to, czego jesteśmy świadkami na co dzień: nadejście nocy po dniu, zmiany pór roku, zmiana energii pożywienia w wyniku obróbki termicznej, powrót do zdrowia po chorobie, przeplatanie się czasów wojen i pokoju, itp. Te dwie siły zawierają się w TAO, a ich układ niezmiennie zmienia się, gdyż wszechświat dąży do stanu równowagi (homeostazy). Nic nie jest ani absolutnie Jin, ani absolutnie Jang, oba pierwiastki są obecne we wszystkim, co istnieje. Weźmy pod uwagę np. warzywa: korzeniowe są bardziej Jang od nadziemnych, ale jednocześnie części nadziemne tych pierwszych są bardziej Jin od ich części rosnących pod ziemią. Bardzo często przy wnikliwym oglądzie spostrzegamy, że Jin i Jang wzajemnie się przenikają, np. wnętrze ciała jest Jin, ale ulokowana w nim energia, która podtrzymuje wszystkie procesy życiowe jest Jang.
Jang symbolizuje niebo, dzień, słońce, jasność, ciepło, życie, aktywność, ruch, działanie, natomiast Jin – ziemię, noc, księżyc, zimno, śmierć, bierność, stagnację oraz zatrzymywanie. Istotne jest, że w tej filozofii nie wartościuje się, ani nie ocenia – bo przecież nie można poddawać osądowi praw natury. Przewaga jednej z sił zapowiada rychłe panowanie drugiej, co można zaobserwować na podstawie zmian pór roku: zimą, gdy Jin osiąga apogeum, zarówno niebo jak i ziemia są Jin, ale już na wiosnę niebo staje się bardziej Jang, co zapowiada zmianę układu sił. Podobnie jest jesienią, gdy po lecie (gdy niebo i ziemia są Jang) ziemia pozostaje jeszcze Jang, ale niebo staje się coraz bardziej Jin, co zwiastuje zimę – nadejście okresu przewagi siły Jin.
W starożytnych Chinach dominowała filozofia, że aby żyć szczęśliwie i w zdrowiu trzeba dbać o równowagę pierwiastka Jin i Jang, a jest to możliwe tylko wtedy, gdy człowiek pozna TAO i będzie żył w zgodzie z naturą.
TAO wszechświata dzieli się na TAO nieba i TAO ziemi. Z nieba pochodzi deszcz, ciepło i światło, a więc wszystko to, czego potrzeba ziemi, aby mogła wydać plon i wyżywić wszystkie inne istoty, ale bez ziemi nie byłoby życia.
Tak, jak istnieje TAO wszechświata, tak też istnieje TAO człowieka, które jest odzwierciedleniem tego pierwszego, dlatego człowiek musi być bacznym obserwatorem natury i w niej szukać wzorców, jak żyć. Poza odpowiednim odżywianiem i stylem życia zgodnym ze zmianami zachodzącymi w świecie przyrody, człowiek musi również zadbać o to, by poznać swój umysł i umieć z nim pracować (kontrola emocji, zmiana ograniczających przekonań itp.). Jest to warunkiem osiągnięcia równowagi, która jest jedynym stanem organizmu gwarantującym zdrowie i szczęście.
Wraz z narodzinami, w człowieka wstępują te dwie siły, Jin i Jang, pod postacią dwóch dusz. Dusza pochodząca od Jin wiąże się ze zmysłowym postrzeganiem świata i po śmierci wraca do ziemi razem z ciałem człowieka. Dusza pochodząca od Jang, związana ze światem doznań duchowych, inteligencją i psychiką, po śmierci wraca do nieba, będącego skupiskiem dobroczynnej energii i dobrych duchów.
Dusze te powracają w nowych wcieleniach – w istotach, które się rodzą.
Filozofia TAO znalazła swe zastosowanie w tradycyjnej medycynie chińskiej, która posługuje się pojęciami Jin i Jang do opisu budowy i osobowości człowieka oraz procesów życiowych.
Jeśli chodzi o budowę ciała, to do Jin należą: górna część ciała, ramiona, klatka piersiowa i brzuch, wewnętrzna część kończyn (ze względu na rozmieszczenie meridianów), wnętrze ciała (ogólnie), narządy zang otrzymujące energię – serce, osierdzie, płuca, nerki, wątroba, śledziona, a także krew i inne płyny ustrojowe. Ponadto osoby Jin charakteryzują się bladą cerą, chłodnymi dłońmi i stopami, wiotką sylwetką, słabymi mięśniami i cichym głosem.
Do Jang będą należały: dolna połowa ciała, nogi, grzbiet, zewnętrzna część kończyn, skóra, narządy fu wytwarzające energię (puste) – żołądek, jelito cienkie i grube, pęcherzyk żółciowy, pęcherz moczowy oraz energia, która powoduje krążenie krwi i płynów ustrojowych. Osoby, które można określić jako Jang mają zaczerwienioną twarz, ciepłe dłonie i stopy, atletyczną sylwetkę, silne mięśnie i donośny głos.
Jin i Jang znajdują również zastosowanie w opisie osobowości: osoby bierne, spokojne, zamknięte w sobie, negatywnie nastawione, nieśmiałe mają przewagę pierwiastka Jin. Aktywność, skupienie, otwartość, pozytywne nastawienie oraz agresja to z kolei cechy osób z przewagą pierwiastka Jang.
Wszystko we wszechświecie podlega ciągłym zmianom, bo zmienia się układ sił Jin i Jang. Dlatego zdrowie możemy określić jako taki stan, w którym zmiany zachodzą w sposób harmonijny, tzn. w odpowiednim czasie lub we właściwy sposób. Natomiast o chorobie mówimy wtedy, gdy tej harmonii brak. Jin i Jang są pojęciami na tyle szerokimi, że nie sposób byłoby sklasyfikować większości zaburzeń odwołując się tylko i wyłącznie do nich. W rezultacie, aby dokładnie zdiagnozować pacjenta wprowadzono sześć kategorii opisujących objawy o charakterze Jin: zimno, niedobór, wewnętrzny oraz Jang: gorąco, nadmiar, zewnętrzny. Dzięki tym sześciu kategoriom możliwa jest analiza poziomu występowania danego stanu (zewnętrzny/wewnętrzny), jego natury termicznej (gorąco/zimno) oraz jego siły (niedobór/nadmiar).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz