Dlaczego makrobiotyka?

Chyba zacznę od tego, dlaczego postanowiłam zostać makrobiotyczką.

O makrobiotyce dowiedziałam się na początku tego roku od pana K., od którego kupowałam zioła i preparaty ziołowe z Peru. Był on drugą osobą, która uświadomiła mi związek pomiędzy moją chorobą – rakiem piersi a odżywianiem. I to on polecił mi książki autorstwa Elaine Nussbaum i Małgorzaty Godlewskiej będące świadectwem ich powrotu do zdrowia. Obie autorki zastosowały dietę makrobiotyczną (łącznie z innymi „zabiegami” takimi jak np. masaż shiatsu) i to głównie ona przyczyniła się do ich sukcesu. Właściwie od początku czułam, że makrobiotyka to właściwy wybór, ale jeszcze przez dłuższy czas nie byłam gotowa, aby tak radykalnie zmienić moje odżywianie i życie.

Od listopada 2009 roku stosowałam dietę zgodną z grupą krwi (również polecaną przez znane mi zaufane osoby) i myślałam, że może to wystarczy. Już ta dieta, choć zdecydowanie mniej "rygorystyczna" niż makrobiotyka, całkowicie zrewolucjonizowała moje życie – bo w końcu jemy po to, by żyć, a nie po to, by sprawić sobie przyjemność (choć przed chorobą głównie tym było dla mnie odżywianie się, niestety takie właśnie podejście jest zakorzenione w naszej zachodniej kulturze). Całkowicie zrezygnowałam z cukru (nie tylko słodyczy, ale wszystkich produktów, które choćby w ilościach śladowych zawierają cukier rafinowany) i białej mąki (która przez kilka ostatnich lat była podstawą mojej diety, składającej się głównie z białego makaronu i pieczywa). Wegetarianizm (od 6 lat) okazał się świetnym wyborem, ponieważ dla mojej grupy krwi (A) mięso nie jest wskazane. Na alkohol w postaci czerwonego wina pozwalałam sobie tylko wyjątkowo (święta, moje trzydzieste urodziny), na kawę (bez której nie mogłam wcześniej żyć) – raz w tygodniu (zawsze w jakiejś wspaniałej kawiarni). Wykluczyłam produkty, które dla mojej grupy krwi są niekorzystne, a kiedy tylko mogłam rezygnowałam z tych, które są obojętne na rzecz tych mających korzystne działanie. Każdy posiłek składał się przynajmniej w 80% z produktów najkorzystniejszych dla mojej grupy krwi. Ze słodyczy pozwalałam sobie tylko na gorzką czekoladę (minimum 70% kakao, ale zasmakowałam w 90%) i słody zbożowe jako składnik różnych potraw (w sumie bardzo rzadko).

Na początku było ciężko – miałam ochotę na ciasta, makarony, pizzę i ilekroć będąc w mieście przechodziłam koło jakiejś kafejki, musiałam się powstrzymywać, żeby nie wstąpić na kawę. Jednak samą mnie zdumiało, jak szybko mój organizm zaczął mi się „odwdzięczać” za zmianę odżywiania. Po prostu stopniowo przestałam mieć apetyt na to, co nie służyło mojemu zdrowiu, minęły bóle głowy, poprawiła się przemiana materii i zaczęły znikać zmiany na skórze. Nie ograniczając się w jedzeniu (bo jadłam tyle ile chciałam) po 9 miesiącach stosowania diety schudłam 10 kilo (dokładnie tyle ile powinnam) i miałam w sobie tyle energii, co nigdy przedtem. Dieta znacząco wpłynęła na jakość mojego życia – miałam siły na to, żeby już dwa dni po chemii (którą przez pół roku dostawałam prawie co tydzień) maszerować dwie godziny z kijami, jeździć rowerem czy chodzić po górach, słowem – mimo choroby i agresywnej terapii byłam w świetnej kondycji. Jednak zmiany pojawiły się nie tylko w moim jadłospisie i wyglądzie, ale także w moim myśleniu. Przestałam jedzenie traktować jako przyjemność, rekompensatę za niepowodzenia, stresy, czy też nagrodę za to, co udało się zrobić (praktykowałam to szczególnie w okresie pisania doktoratu). Zrozumiałam dzięki różnym książkom (polecam szczególnie publikacje „Antyrak” dr Davida Servan Schreibera, „Dieta w walce z rakiem” R. Beliveau i D. Gingrasa oraz wspomniane już wcześniej książki Nussbaum „Pokonałam raka” i Godlewskiej „Jak pokonałam raka metodami niekonwencjonalnymi i pracą własną”) i relacjom różnych osób, które przeszły chorobę nowotworową, że jedzenie głównie służy (lub nie) naszemu zdrowiu. I tak właśnie zaczęłam je traktować.

Mimo pomyślnie zakończonej terapii i świetnego samopoczucia (od czerwca znów biegam!) myśli o makrobiotyce powracały. Z jednej strony intuicja podpowiadała mi, że powinnam spróbować, ale z drugiej strony, przecież wszystko było OK. Wiele osób traktowało mnie już jak osobę zdrową, ja jednak zdawałam sobie sprawę, że tak nie jest. Konwencjonalna terapia nie przywróci równowagi w organizmie i nie zlikwiduje przyczyny choroby, może jedynie na jakiś czas zahamować jej dalszy rozwój. Podświadomie czułam, że jeszcze nie jestem po tej właściwej stronie, że jeszcze trochę dzieli mnie od osiągnięcia równowagi (tę kwestię jeszcze kiedyś poruszę bardziej szczegółowo). A bardzo chcę wyzdrowieć i wiem, że to zależy tylko ode mnie. Przeanalizowałam wszystkie za i przeciw (po tej stronie znalazły się wyłącznie kwestie związane z moimi przyzwyczajeniami i przekonaniami) i postanowiłam zastosować makrobiotykę. I od pierwszego dnia wiem, że to była dobra decyzja. Dzięki makrobiotyce moje życie znów nabrało nowej jakości, nawiązałam nowe cenne znajomości i postanowiłam dalej zmieniać moje życie – a ten blog to pierwszy krok w kierunku realizacji nowych celów związanych z makrobiotyką.

Jutro ciąg dalszy opowieści, a na dodatek – kilka przepisów na pyszne makrobiotyczne posiłki z mojego jadłospisu!