Nie powinniśmy mieć żadnej wątpliwości co do tego, że w tym samym stopniu co mamy wpływ na narażanie komórek naszego organizmu na działanie szkodliwych czynników, w tym samym stopniu możemy to działanie blokować nie dopuszczając do wystąpienia mutacji w kodzie genetycznym, uzyskania przez komórkę niezależności, jej uzłośliwienia się i powstania guza. Ludzie, którzy wolą przyjąć pozycję fatalistyczną (rak to ślepy traf, pech, zrządzenie losu itp.) bardzo często na poparcie swojego stanowiska przywołują przypadki nałogowych palaczy lub osób, które przez całe życie wykazywały lekceważący stosunek do własnego zdrowia, a mimo to dożyły późnej starości i bynajmniej nie umarły na raka.
Otóż, co jest oczywiste, każdy człowiek ma inny bagaż genetyczny – po prostu niektórzy ludzie są bardziej podatni na nowotwory niż inni. Ma to związek nie tyle z czynnikami dziedzicznymi (np. mutacje genów BRCA1 i BRCA2, które predysponują do zachorowania na raka piersi) i narażeniem na wirusy wywołujące różnego typu nowotwory (zob. Fakty i mity na temat raka) co ze sprawnością systemu odpornościowego. I choć istnieje ogromna liczba czynników, które odporność niszczą, a z pewnością należy do nich palenie tytoniu, niewłaściwa dieta, brak ruchu, różne czynniki psychiczne i ogólnie niehigieczniczny tryb życia (szczegóły omówię w rozdziale poświęconym w całości systemowi odpornościowemu), to jednak zdarzają się jednostki (tak ludzie, jak i zwierzęta) pod tym względem wyjątkowe, które właśnie wrodzonej odporności zawdzięczają zdrowie i długie życie. W książce „Antyrak” przywołana została historia „supermyszy”, której system odpornościowy był tak niesłychanie sprawny, że pomimo wstrzyknięcia komórek mięsaka (rodzaj bardzo złośliwego nowotworu) w liczbie, która dla wszystkich innych myszy okazała się śmiertelna, supermysz nie tylko nadal żyła, ale wciąż była zdrowa. Takich osobników jest jednak niewielu, tak pośród myszy, jak i ludzi. Dlatego myślę, że mimo wszystko trzeba przestać się łudzić, że na zachorowanie na raka nie ma się wpływu i nie liczyć na to, że rak nas „ominie”. Im więcej czynników ryzyka w naszym życiu, tym większe szanse zachorowania. Myślę, że szczególnie osoby palące powinny zastanowić się nad tym, czy naprawdę są gotowe stawić czoła chorobie tak niebezpiecznej i pod wieloma różnymi względami trudnej jak rak. Z perspektywy osoby chorej twierdzę, że nie istnieje nic, co byłoby warte wystawiania się na ryzyko utraty zdrowia. Dlatego trzeba w porę przestać żyć złudzeniami i wziąć na siebie odpowiedzialność za własne zdrowie i życie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz