"Wygrać z rakiem" - czyli o zmianach

Wielkim zaskoczeniem była dla mnie wiadomość o śmierci kolejnej (po Małgorzacie Braunek) polskiej aktorki, Anny Przybylskiej. Przyjęłam ją z wielkim smutkiem, jak zresztą każde doniesienie o śmierci z powodu raka
– śmierci przedwczesnej, której z pewnością można było uniknąć lub chociaż odsunąć w czasie.

Media piszą o "przegranej walce" Anny Przybylskiej z rakiem. Słowo walka pojawia się dosłownie we wszystkich doniesieniach związanych ze śmiercią aktorki, a także w licznych, przywoływanych materiałach prasowych z nieodległej przeszłości. I jest ono kluczem do zrozumienia, dlaczego aktorka dołączyła do coraz liczniejszego grona tzw. "przegranych". 

Mam nadzieję, że nikt nie zarzuci mi braku delikatności w związku z tym, co chcę w tym poście przekazać. Moją intencją nie jest wytykanie błędów. Każdy ma prawo iść własną drogą i poddać się takiej terapii, którą uzna za najlepszą dla siebie.

Już w starożytności funkcjonowało powiedzenie, że umacniamy to, z czym walczymy. I tak właśnie uważają makrobiotycy. Z chorobą nie należy walczyć, chorobę trzeba zrozumieć, wyciągnąć z niej konstruktywne wnioski i zacząć konsekwentnie działać. Choroby nie spadają na ludzi znienacka, nie są wynikiem ślepego trafu, ani złośliwości losu. Pojawiają się po to, byśmy dokonali zmian w sobie i swoim życiu. I to zmian totalnych, którym poddajemy się z reguły niechętnie, bo wolimy tkwić w tym, co znane, choć co może nam czasem doskwierać i być dalekie od ideału. 

Zwykle się nad tym nie zastanawiamy, ale ile aspektów nas samych i naszego życia wymaga faktycznie zmiany? Z pewnością niejeden. Jeśli spędzasz więcej czasu u kosmetyczki, w spa, czy kupując ciuchy niż w kuchni, przygotowując posiłki, to jest to już pierwsza rzecz wymagająca korekty, bo sygnalizuje, że atrakcyjny wygląd (a jest to przede wszystkim wygląd zdrowy) to coś, co możesz kupić, czego źródło jest poza tobą, podczas gdy w rzeczywistości jest dokładnie odwrotnie.

W przyrodzie wszystko podlega nieustannym zmianom...

Ale wracając do meritum. Żadna zmiana, nawet jeśli uznamy, że jest konieczna i dobra dla nas, nie powiedzie się, jeśli nie zaczniemy pracować z podświadomością. Jest to zagadnienie złożone i omówię je w innych postach.

Nie wierzę tak do końca osobom, które doświadczyły raka lub innej tzw. śmiertelnej choroby i radośnie głoszą, że to doświadczenie sprawiło, że teraz cieszą się każdą chwilą i w ogóle są szczęśliwsze. Z moich doświadczeń wynika, że proces dochodzenia do zdrowia jest długotrwały i niestety bolesny w tym sensie, że jeśli rozumiemy istotę choroby, to podejmujemy decyzję o zmianie wielu aspektów własnej osoby i życia. Jest to niezwykle trudne, mam wrażenie, że o wiele trudniejsze niż przejście chemioterapii. Ból psychiczny potrafi bardziej dokuczyć niż ból fizyczny... Ale wolność, którą tylko w ten sposób zyskujemy - od choroby, szpitali, lekarzy, wewnętrznego przymusu robienia/myślenia czegokolwiek, konsumpcji, spełniania cudzych oczekiwań, presji osiągnięcia sukcesu (lista jest długa, więc tutaj ją zamknę) – jest warta każdego trudu. Ten niesamowity stan umysłu – wolność – jest coraz częściej i coraz dłużej moim udziałem, ale okupiony jest ciężką pracą każdego dnia. To dlatego nie jestem w tej chwili skłonna twierdzić, że życie jest piękne i na tym koniec. Owszem, każda chwila jest jedyna w swoim rodzaju i szybko przemija, ale są też momenty trudne i wymagające, i trzeba o tym koniecznie wspomnieć. Jednak trud, o którym piszę, choć w danym momencie raczej obniża nastrój, to później staje się źródłem radości, bo zyskujemy wolność i zdrowie.

Anna Przybylska powiedziała w jednym z wywiadów: "Najbardziej chciałabym wyjść z tej sytuacji, w której się teraz znajduję, i móc funkcjonować tak, jak funkcjonowałam do tej pory. Jeszcze trochę pożyć. Bardzo głęboko wierzę, że mi się uda."

Jeśli osoba chora na raka pragnie żyć tak jak przed diagnozą i niczego nie zmieniać to z perspektywy makrobiotyki jej szanse na wyzdrowienie są znikome. Kluczem do powrotu do zdrowia jest zrozumienie dlaczego i po co choroba do nas przyszła, pragnienie wprowadzenia zmian i ustalenie planu działania: co ja sama mogę dla siebie, swojego zdrowia w tej sytuacji zrobić?

Spojrzenie na chorobę jako integralną – choć wypaczoną i niepożądaną – część nas samych, pozwala nie tylko przestać myśleć o niej jak o wrogu, z którym trzeba walczyć, ale również uwalnia nas od strachu przed nią. Bo skoro posiadamy niezbędne narzędzie – a jest nim umysł – to znaczy, że mamy kontrolę nad sytuacją i  zdrowie jest w naszych rękach. Zamiast powierzać je ekspertom, sami stańmy się dla siebie najlepszym ekspertem, zacznijmy działać! I zmieniajmy się dla dobra siebie i wszystkich wokół.